PORADNIA WAD POSTAWY

Jest to jedna z najczęściej występujących wad postawy. Charakteryzuje się przede wszystkim pogłębieniem kifozy piersiowej czego wynikiem jest tak zwana hiperkifoza piersiowa. Charakterystyczne dla osoby z plecami okrągłymi jest:
– pogłębienie kifozy piersiowej
– znaczne wysunięcie głowy do przodu
– wysunięcie do przodu barków
– odstające łopatki
Przyczyną pleców okrągłych mogą być wady wrodzone w obrębie układu mięśniowego lub kostnego. Jednak najczęściej możemy zaobserwować plecy okrągłe nabyte będące wynikiem błędnych nawyków i przyzwyczajeń.

Jest to wada odcinka lędźwiowego kręgosłupa człowieka. W prawidłowo wykształconym kręgosłupie występuje w tym miejscu wygięcie ku przodowi. Patologiczne pogłębienie tego wygięcia, prowadzi do powstania tak zwanej hiperlordozy. Sylwetka osoby z plecami wklęsłymi charakteryzuje się pogłębieniem lordozy lędźwiowej, zwiększonym pochyleniem miednicy oraz wypiętym brzuchem. Sprzyja to przesuwaniu się organów ku przodowi, co w efekcie prowadzi do uwypuklenia się pośladków. Plecy wklęsłe mogą być wadą wrodzoną lub nabytą. Spośród wad nabytych najczęściej obserwuje się plecy wklęsłe powstałe na tle dystonii mięśniowej – nieprawidłowego funkcjonowania aparatu mięśniowego.

Wada ta charakteryzuje się spłaszczeniem lub zniesieniem krzywizn kręgosłupa. Brak fizjologicznych krzywizn kręgosłupa powoduje obniżenie funkcji amortyzacyjnej kręgosłupa. Układ kostno-stawowy jest przeciążony co prowadzi do zmian zwyrodnieniowych. W wadzie tej występuje zmniejszone pochylenie miednicy ku przodowi. Kąt nachylenia miednicy wynosi 20°. ruchomość oraz pojemność klatki piersiowej jest upośledzona. W przypadku pleców płaskich występuje tendencja do powstawania bocznych skrzywień kręgosłupa. Przyczyną powstawania pleców płaskich jest (siedzący) tryb życia.

Boczne skrzywienie kręgosłupa czyli skolioza, zwykle ujawnia się w okresie wzrostu kostnego dziecka – od momentu kiedy zaczyna stawiać pierwsze kroki, aż do 12 – 14 roku życia. Skoliozy strukturalne powstają w okresie przyspieszonego wzrostu dziecka najczęściej między 1 a 3 , 7 i 9 oraz 12-15 rokiem życia. Często skolioza nasila się gdy dziecko zaczyna dojrzewać, kiedy nastolatek zaczyna gwałtownie rosnąć. Dzieje się tak, ponieważ mięśnie nie nadążają za rozwojem kośćca i nie stanowią wystarczającej podpory dla kręgosłupa. Skolioza częściej dotyka dziewczynki niż chłopców. Im wcześniej pojawiają się objawy skoliozy tym niestety skutki oraz powikłania są groźniejsze.

Jest to wrodzona, złożona anomalia organizmu charakteryzująca się zagłębieniem mostka w kierunku kręgosłupa z jednoczesnym uwypukleniem wyrostka mieczykowatego do przodu i współistniejącymi zaburzeniami wzrostu przyległych chrząstek żeber. Istnieją postacie deformacji symetryczne i asymetryczne, w których mostek ulega skręceniu wzdłuż długiej osi pociągając za sobą żebra. Występowanie w populacji określa się na 1: 300 – 400 urodzeń, trzykrotnie częściej u chłopców niż u dziewcząt. Lejkowata klatka piersiowa może występować w skojarzeniu z innymi chorobami układowymi np. zespołem Marfana, Ehlersa – Danlosa, skoliozą idiopatyczną, krzywicą.

Zaburzenie to ma charakter wrodzony lub nabyty. Jako wada rozwojowa powstaje zwykle po przebytej krzywicy lub gruźlicy kręgosłupa w odcinku piersiowym. Występuje zdecydowanie rzadziej niż klatka lejkowata. Cechuje ją zniekształcenie mostka, który tworzy silne uwypuklenie do przodu na kształt dzioba łodzi co upodabnia ją do wyglądu klatki występującej u ptaków. W wyniku tego żebra tracą kształt wygięty, tworząc poniżej sutków wyraźną wklęsłość. Boczne uwypuklenie żeber jeszcze bardziej uwydatnia wysunięcie mostka do przodu. Całkowity przekrój klatki piersiowej, w przeciwieństwie do klatki szewskiej, jest zwiększony. Klatka piersiowa kurza powstaje najczęściej jako skutek przebytej krzywicy.

Kolana koślawe stwierdza się w przypadku, gdy udo nie przechodzi prosto w goleń, lecz powstaje między nimi kąt ze szczytem zwróconym do wewnątrz. Wtedy właśnie rozstęp między kostkami przyśrodkowymi goleni, przy zwartych i wyprostowanych kolanach, przekracza 5 centymetrów. U większości noworodków i niemowląt występuje szpotawość kolan, która trwa do 3. roku życia, a następnie przechodzi w koślawość. Koślawość kolan u dzieci zmniejsza się około 6. roku życia, aby osiągnąć wartość ostateczną po zakończeniu wzrostu. Koślawość kolan u dzieci jest wynikiem przeciążenia kończyn dolnych w okresie szybkiego wzrostu ze słabym jeszcze w tym okresie aparatem mięśniowo-więzadłowym.

Kolana szpotawe to schorzenie kości, które występuje w wieku dziecięcym i zwykle obejmuje obie strony kończyny. Również u starszych kobiet mogą wystąpić kolana szpotawe – są to wtedy objawy zaawansowanych zmian zwyrodnieniowych stawów. Do rozwoju choroby przyczyniają się błędy w rozwoju kośćca oraz nieprawidłowo zagojone złamania kości. Kolana szpotawe powstają głównie jako wynik krzywicy lub choroby Blounta. Mogą pojawić się też u dzieci z nadwagą, które zbyt wcześnie zaczęły chodzić – nadwaga bowiem jest zbyt dużym obciążeniem dla miękkiego kośćca dziecka. Ponadto do wystąpienia kolan szpotawych przyczynia się nieprawidłowy rozwój kości, niewłaściwie zagojone złamania oraz zatrucia ołowiem lub fluorkiem.

Płaskostopie, potocznie nazywane również platfusem, to deformacja stopy, która polega na obniżeniu lub całkowitym zaniku łuków w strukturze stopy. Prawidłowo ukształtowana stopa nie dotyka całą swoją powierzchnią podłoża, jej kości tworzą łuk. W przypadku płaskostopia tak się nie dzieje – dochodzi do zaniku łuków stopy, która staje się płaska i całą swoją powierzchnią przylega do podłoża. Prawidłowo zbudowana stopa ma dwa łuki, których zdaniem jest amortyzowanie obciążenia. Płaskostopie należy do najczęstszych schorzeń dotykających stopy. Szacuje się, że może na nie cierpieć nawet do 40% ludzi. W leczeniu płaskostopia bardzo ważna jest gimnastyka wzmacniająca mięśnie i więzadła stopy. Najprostszym ćwiczeniem jest chodzenie boso po nierównym podłożu.